De voorzitters van politieke jongerenverenigingen uit 1992 presenteerden als eerste het idee voor een paarse coalitie. Die kwam er in de ‘echte' politiek pas twee jaar later. Het heeft ze geen windeieren gelegd. De meesten hebben de afgelopen zestien jaar flink carrière gemaakt in het bedrijfsleven, als zelfstandig ondernemer of in de politiek.

Idealen

Morgen begint IJmert Muilwijk als nieuwe voorzitter van Perspectief, de jongerentak van de ChristenUnie. Ook hij zit tjokvol ambities: ‘Ik wilde niet blijven zeuren over mijn idealen in de kroeg, maar ook echt iets doen. De politiek is dé plek om het verschil te maken. En als voorzitter van Perspectief kan ik makkelijk even bellen met André Rouvoet, toch vicepremier van dit land.'

Zo'n 24.000 jongeren (waarvan de helft bij de SGP) zijn lid van een politieke jongerenbeweging. Is dit het vehikel bij uitstek om de carrièreladder met zevenmijlslaarzen te beklimmen? Ruud Koole, politicoloog aan de Universiteit Leiden en oud-voorzitter van de PvdA, denkt dat een actief lidmaatschap van een jongerenpartij in elk geval helpt. ‘Ervaring met debatteren, vergaderen en organiseren staat goed op je cv. En het is goed als je het politieke spel een beetje in de vingers krijgt.'

Wel maakt het volgens Koole een verschil bij welke politieke jongerenbeweging je aansluit. ‘De ene jongerenpartij is de luis in de pels van de moederpartij, andere jongerenafdelingen zijn een soort voorportaal van de volwassen politiek. Als je het dan goed doet, bestaat de kans dat je kunt doorstromen. Voorbeelden zijn er genoeg. Sharon Dijksma, Jack de Vries, Mark Rutte en Boris van der Ham waren alle vier ooit voorzitter van de jongerentak van hun partij.'

Toch zeggen de huidige voorzitters van de jongerenclubs stuk voor stuk helemaal niet zo met een politieke carrière bezig te zijn. Ze doen het uit idealisme, omdat ze weigeren te geloven dat jongeren niet in politiek geïnteresseerd zijn of omdat ze debatteren, organiseren en het politieke spel gewoon razend interessant vinden.

‘Daar geloof ik niets van', zegt politicoloog Chris Aalberts. Hij promoveerde in 2006 op de relatie tussen jongeren en politiek. ‘Ze hebben ongetwijfeld ook idealen en goede ideeën, maar ze doen het ook voor hun cv. Leden van politieke jongerenclubs zijn allemaal types die rond de Tweede Kamer hangen en hopen dat ze op een dag gebeld worden. Ze willen in de gemeenteraad. Of liever nog: minister.'

Handig voor de carrièrejagers is het zeker, maar in bredere zin heeft Aalberts weinig goede woorden over voor de politieke jongerenbewegingen. ‘Als je het vanuit de hele Nederlandse jeugd bekijkt, zijn die politieke jongerenbewegingen hele zielige clubjes, waar geen enkele ‘gewone' vmbo'er door wordt aangesproken. Het zijn allemaal hoog opgeleide, elitaire, blanke jongens die erin zitten. Voor de gevestigde politieke partijen is het soms de enige plek waar politici nog horen hoe de jeugd ergens over denkt. Maar een afspiegeling van de jongeren, dat zijn die jongerentakken van politieke partijen zeker niet.'

Bron: DAG 30 mei 2008 (http://www.dag.nl/1077609/NIEUWS/Artikelpagina-Nieuws/Voor-de-idealen-en-die-leuke-baan.htm)