Pleidooi voor een harder Iranbeleid van oud-COC chef en ChristenUnie jongere

Op 1 april is het precies 30 jaar geleden dat Khomeini de Islamitische Republiek Iran uitriep. Sinds de ayatollahs aan de macht zijn worden de mensenrechten structureel geschonden. Ondanks internationale sancties wordt er nog steeds handel gedreven en durft Europa geen echte vuist te maken tegen Iran. 30 jaar onderdrukking en terreur is te lang. Nederland moet de lankmoedige houding verlaten en daadwerkelijk effectief beleid durven vorm te geven.

Christenen, homo's en andere minderheden worden structureel vervolgd in Iran. Het aantal executies van het Iranese regime is verdrievoudigd sinds president Ahmadinejad aan de macht is. Vrouwen worden gestenigd op verdenking van overspel, politieke tegenstanders worden opgepakt en homoseksuelen worden zonder pardon opgehangen. Ook schendt Iran met zijn nucleaire programma tal van VN veiligheidsresoluties en is de ontwikkeling van een atoomwapen een verborgen ambitie.

De soevereiniteit van een land strekt ver. Toch kunnen we als internationale gemeenschap niet eeuwig oogluikend toe blijven kijken hoe wereldburgers opgeofferd worden om een in haar ziel misdadig systeem in stand te houden. Nóg een militaire  interventie in het midden oosten gaat te ver. Onschuldige burgers mogen geen slachtoffer worden van de strijd. Verregaande sancties zijn echter wel gerechtvaardigd om het regime, dat door zichzelf niet tot inkeer zal komen, ten val te brengen.

Nederland voert een hypocriet beleid ten opzichte van Iran. Economische belangen gaan duidelijk voor mensenrechten. Ondanks dat in het beleid staat dat de Nederlandse regering de handel met Iran niet zal stimuleren is Iran een belangrijke handelspartner. Zo importeerde Nederland in 2008 voor meer dan twee miljard aan Iranese goederen en vormt ze een belangrijk doorvoercentrum voor Iranese olie en aardgas. Dat er daarnaast in 2007 bij het ministerie van Economische Zaken zelfs maar gedacht werd aan een handelsmissie naar Iran is op z'n minst bedenkelijk te noemen. Ook stelt de Nederlandse regering zich garant voor risico's die bedrijven lopen door te investeren in Iran. Wat nou 'niet stimuleren?'. Mede door deze houding waar economisch gewin gaat boven mensenrechten zijn wij mede verantwoordelijk voor het leed in Iran. Daarom moeten zowel bedrijven als politiek verantwoordelijkheid nemen. Nu wordt het wangedrag van Iran teveel onder de mantel der liefde bedekt.

Ten eerste moet de Nederlandse regering volledig stoppen met het verlenen van kredietgaranties voor zakelijke transacties in Iran. Nederlandse  bedrijven die willen investeren in Iran moeten daar zelf het risico's van dragen. Anders verzekert de Nederlandse Staat het risico van politieke instabiliteit waar de corrupte leiders van Iran grotendeels verantwoordelijk voor zijn. Ten tweede dienen investeringen van Nederlandse en Europese bedrijven die voor het Iranese regime van strategisch belang zijn uit te blijven. Zo houden energiebedrijven nadrukkelijk de deur open om Iranees gas te exploiteren, te transporteren en andere investeringen te doen. Het in stand houden van een misdadig repressief systeem dat iedere lucht uit de bevolking perst is een kostbare aangelegenheid. Laten wij het Iranese regime die middelen ontnemen.

Homo's en Christenen worden net als vrouwen in Iran ernstig onderdrukt. Laten wij de handen in een slaan. Wij kunnen onze lotgenoten aan de andere kant van de wereld niet laten lijden. Nederlandse bedrijven en overheden moeten niet meer hun handen wassen in onschuld, maar leidend worden in het ten val brengen van het Iranese regime.   

Frank van Dalen is oud-voorzitter van COC Nederland en voorzitter van pro-gay

IJmert Muilwijk is voorzitter van PerspectieF, ChristenUnie-jongeren

Beiden zijn lid van het Iran-Comitee

Bron: NRC Next, 1 april '09