Bewapend met pen en papier, dictafoon en spontane openingszin inclusief zachte G meld ik me stipt om half 3 op een zonnige dinsdagmiddag onder het vertrektijdenbord van station Utrecht. Al op 20 meter afstand zie ik hem staan. Lang, hoogblond, gekleed in een nonchalante spijkerbroek en een mooi openhangend hemd waardoor nog net een glimp van zijn bescheiden kruisje te zien is. Toch is het juist dit kleine, bijna onzichtbare, kruisje dat aan het begin van het interview staat dat ik met deze jongeman mag houden, want deze nuchtere Hollander is namelijk Ijmert Muilwijk. Voorzitter van Perspectief, de jongerenafdeling van de Christen Unie.
Ijmert blijkt naast goedgekleed en op tijd ook nog eens heel aardig te zijn en we besluiten om het gesprek voort te zetten in een gezellig restaurant even verderop waar het een in en uitgaan is van reizigers.  Al snel gaat het gesprek over politiek: Ijmerts ambities, passies en verlangens.
Mijn eerste vraag is natuurlijk als vanzelfsprekend hoe Ijmert in deze positie verzeild is geraakt. Moet je daarvoor een universitaire opleiding voor hebben gehad? Of is Ijmert altijd al met politiek bezig geweest? Nou nee. Ijmert Muilwijk heeft wel altijd al de kwaliteiten gehad. Hij kletste graag, was geïnteresseerd en vooral erg ambitieus, maar de grote omslag kwam toen hij rond zijn 18e jaar door de vader van een vriend waar hij vaak in huis kwam, werd gevraagd om eens een keer mee te komen naar een ledenvergadering. Wat begon als een onschuldige grap, eindigde met een serieus staartje want Ijmert kreeg de kans om mee te gaan schrijven aan het partijprogramma. Dit interesseerde hem zo, dat hij besloot zich aan te sluiten bij de Christen Unie. Enige tijd later kwam toen het voorzitterschap van Perspectief vrij en wie niet waagt wie niet wint, avontuurlijke Ijmert besloot om er een gooi naar te doen en enkele weken later kon hij aan het werk.
Dat was natuurlijk een hele stap. Van niets naar heel veel en het voelde dan ook een beetje voor hem alsof hij in het diepe was gegooid. Zijn voorzitterschap begon in de tijd dat het embryoselectiedebat speelde en meteen stond Ijmert in de schijnwerpers en moest hij zich voorzitterwaardig tonen. Die beeldvorming noemt ijmert ook als een van zijn belangrijkste taken, maar Ijmert benadrukt dat het vooral zijn taak is om mensen te motiveren en te inspireren. Of hij die mediaaandacht erg vindt? Ijmert lacht als hij terugdenkt aan de eerste keer dat hij op tv kwam. “Ontzettend zenuwachtig was ik. Maar het went. Ik vind het ontzettend belangrijk dat beeldvorming en de boodschap goed worden gecombineerd en ik ben toch een beetje het boegbeeld van de partij.”
Naast dat Ijmert mensen wil inspireren, wil hij zelf ook geïnspireerd worden. “Ik ben natuurlijk nog redelijk nieuw in deze kweekvijver, en ik wil er zelf ook sterker uitkomen. Ik denk dat we een goede, uitgebalanceerde organisatie zijn, maar waar het soms nog wel eens aan wil ontbreken, is dat Christenen al snel de neiging hebben om in zichzelf gekeerd te zijn. Daarom heb ik mezelf ook als doel gezet dat ik over 10 jaar kan zeggen dat wij de wijde wereld zijn ingetrokken en mensen zowel de boodschap van de Christen Unie, als de Blijde Boodschap hebben verteld.”
Mooie woorden natuurlijk, maar wat betekent dit in de praktijk voor Perspectief? Ijmert knikt begrijpend. “Tja,  als we dat naar de praktijk vertalen, betekent dat dat we meer lokale afdelingen willen, meer leiderschapstrainingen en meer landelijke bekendheid door ludieke acties.” Op mijn vraag hoe Ijmert zichzelf over 10 jaar ziet, kijkt hij even moeilijk. Het is duidelijk dat hij hier niet zo graag over praat. “Perspectief is geen carrièrespringplank. Natuurlijk is het mooi als jongeren na een tijdje in PerspectieF te hebben gewerkt, een mooie kans in de landelijke politiek krijgen aangeboden, maar dat is niet waar het om draait. Het gaat erom wat je nú wilt bereiken en een eventuele carrière is van latere zorg.” Sarcastisch voegt Ijmert eraan toe: “ Dat is bij het CDJA wel anders.” Na enig aandringen, geeft Ijmert toch een kleine toekomstschets. “Over 10 jaar zal ik waarschijnlijk nog in de politiek zitten. Ik hoop zelfs landelijk. Maar ik zou het ook graag willen combineren met de wetenschap. Ik vind het namelijk heerlijk om voor groepen jongeren te spreken en ik denk dat daar dan ook mijn talenten liggen. Maar goed, we zullen wel zien waar mijn reis heen gaat. “ knipoogt Ijmert.
Goed dan, Perspectief is dus geen carrièrespringplank. Maar wat onderscheid het CDJA dan nog meer van PerspectieF? Even is het stil. Ik zie Ijmert hard nadenken hoe hij, politiek correct als hij is, een genuanceerd antwoord kan geven. “Het CDJA is pragmatischer en bereidt om compromissen te sluiten. PerspectieF daarentegen voert 1 rechte koers, gebaseerd op de bijbel. Wij zijn óf voor, óf tegen. Wij kiezen liever voor een kleinere partij die gaat waar ze voor staat dan voor een grote partij die afdwaalt.” Even valt het gesprek stil en kijk ik Ijmert bedenkelijk aan. Dit klinkt wel erg rigoureus. Is er dan wel nog plek voor ‘andersdenkenden’ binnen de partij? Luidt mijn sceptische vraag. “Zeker is daar nog plek voor! Maar je moet je natuurlijk wel afvragen of je wel de goede partij hebt gekozen als je niet volgens de waarden en normen kunt leven waar de Christen Unie voor staat.” En hoe komt het dan dat er zo weinig katholieken in de Christen Unie zitten? Ijmert lacht hartelijk om mijn bedenkelijke gezicht. “Daar kan ik niets aan doen, dat is historisch zo gegroeid. Maar katholieken zijn meer dan welkom binnen onze partij! We hebben immers grotendeels dezelfde leer en ik denk dat dit een tijd is van verbroedering, niet van verzuiling. We heten niet voor niets de Christen Unie in plaats van de Protestanten Unie. ”
Hier kan ik me wel in vinden en terwijl ik een nieuwe kop thee bestel met tropische vruchtensmaak, ga ik door met mijn vragenvuur. Ik vraag me namelijk af hoe het dan zit met de scheiding tussen kerk en staat en tot mijn grote verbazing vertelt Ijmert dat hij het hier helemaal mee een is. Al voegt hij er wel aan toen dat de scheiding tussen kerk en staat iets anders is dan de scheiding tussen geloof en politiek. Politiek bedrijf je namelijk vanuit een bepaalde visie en dat doet elke partij toch? Een ander actueel thema dat ter sprake komt, is de islamisering. Hoe gaat de Christen Unie hier mee om? “Tja, die vraag zat er natuurlijk aan te komen.” Verzucht Ijmert. “Nou, laat ik het zo stellen:  Ik maak me meer zorgen om de afbraak van kerkgebouwen, dan om de opbouw van moskeeën. Als Christen Unie zijn we, anders dan de SGP, voor godsdienstvrijheid en als er nou 10 miljoen moslims besluiten zich te gaan vestigen in Nederland, dan zij het zo. Iedereen verdient een plek om zijn godsdienst te belijden en ik denk altijd maar zo: Wat gij niet wilt dat u geschied, doe dat ook een ander niet.”
Dat wordt dan dus ook nooit een samenwerking met Geert Wilders? Vraag ik happig. Ijmert knikt instemmend. “Het lijkt mij inderdaad erg onwaarschijnlijk dat wij als Christen Unie ooit zullen gaan samenwerken met de PVV. We verschillen op té veel gebieden met elkaar en dat zou waarschijnlijk nooit kunnen werken. Wel vraag ik me af wát nou eigenlijk die ideeën zijn van Wilders, want naar mijn mening heeft hij alleen maar 1 groot probleem waar hij iedereen mee om de oren slaat en komt hij niet met oplossingen.”
Ik kijk op mijn A4tje vol met vragen en zie dat ik nog maar één vraag te gaan heb. Wat kunnen de jongeren van Nederland van Perspectief verwachten komend jaar? Het lijkt alsof ik een knop heb ingedrukt, want Ijmert loopt af. Als een waterval vertelt hij over zijn ideeën, verwachtingen en toekomstplannen. De passie stroomt er vanaf en als ik hem vraag om een korte samenvatting te geven, moet hij even nadenken. “De jongeren in Nederland kunnen verwachten dat ze aangesproken zullen worden. Ze krijgen de mogelijkheid om zich te gaan bemoeien met de politiek, hun mening te kunnen uiten en wat te kunnen doen aan de wantoestanden. Vervolgens is het aan elke jongere om die kans ook daadwerkelijk te nemen. Maar binnen PerspectieF zullen ze alle middelen aangereikt krijgen en is álles mogelijk. Wil je bijvoorbeeld een jongerenafdeling ergens oprichten? Dat kan. Je hoeft maar 5 mensen op te trommelen en samen wat ludieke acties te bedenken. Je krijgt van ons een starterspakket aangereikt en begeleiding van ervaringsdeskundigen. Als dat gebeurt, ben ik ervan overtuigd dat PerspectieF over 10 jaar nóg groter, mooier en nóg meer mensen haar boodschap kan vertellen. Wie wil daar nou niet aan meewerken?”  
Met deze mooie woorden besluit Ijmert Muilwijk het interview. Ik bedank hem hartelijk en nadat we afscheid hebben genomen, gaan we ieder onze eigen weg. Als ik in de trein op weg naar mijn boerendorp zit en in de verte de zon zie ondergaan, borrelen langzaam ideeën in me op. Wat kan ik gaan doen in de toekomst? Is er voor mij misschien ook wat weggelegd? Hoe kan ik het aanpakken?
Volgens mij ben ik geïnspireerd.