Laag bij de grond was de aanval van GroenLinks-Kamerlid Bruno Braakhuis. Hij verweet de premier zich wel op Dance Valley te vermaken, maar de ‘brand die om ons heen woedt’ te negeren. Rutte zelf antwoordde in een persconferentie afgelopen vrijdag dat hij op het festival wel degelijk ook bezig was met de crisis, door telefonisch op de hoogte te blijven van wat er gebeurde. De combinatie van een premier die toe is aan vakantie en Kamerleden die hier na een maand reces weer genoeg van hebben, levert problemen op.

De kritiek van de oppositie raakte echter ook een ingebouwd onvermogen in ons landsbestuur. De minister-president zou namelijk daadkrachtig leiding moeten geven aan de crisis. Maar laat ons politieke systeem een daadkrachtig leiderschap wel toe? Welke ruimte willen wij onze minister-president geven in zijn leiderschap om het land aan te sturen?

In het Nederlands Dagblad van vorige week stelt Frits Bloemendaal terecht dat ‘de premier niet meer is dan de eerste onder zijn gelijken. Hij kan niet in zijn eentje zeggen: zó gaan we het doen.’ Daarom geeft het te denken dat wij in crisistijd wel krachtig leiderschap eisen, maar aan de andere kant willen blijven polderen en het liefst zien dat alle besluiten genomen worden via de volksvertegenwoordiging. Het is misschien lastig te accepteren dat Nederland niet zo slagvaardig kan opereren als bijvoorbeeld de Verenigde Staten of China, maar dat geeft wel de ruimte om in breed (Kamer)overleg tot een oplossing te komen. En dat is ook wat waard.

Deze column is geschreven door Robert Heij (voorzitter PerspectieF) en verscheen op 16 augustus 2011 in het Friesch Dagblad.