Dat de ChristenUnie in de Tweede Kamer de laatste jaren vaker met de oppositie meestemde dan de SGP, is een feit. De staatkundig gereformeerden waren over het algemeen loyaal tegenover Balkenende II, terwijl de ChristenUnie nog al eens de zweep van stal haalde. Maar dat de fractie zou meehelpen om de val van het kabinet in te luiden, lag niet echt in de lijn der verwachting.

Strikt genomen stemde de fractie alleen voor het opzeggen van het vertrouwen in minister Verdonk (Vreemdelingenzaken). Fractievoorzitter Rouvoet verweet haar dat ze onzorgvuldig had gehandeld in de kwestie-Hirsi Ali en zelfs ,,politieke chantage” had gepleegd. Wie zulke zware beschuldigingen gebruikt, moet niet schromen daaraan gevolgen te verbinden. In dit geval waren die gevolgen echter verstrekkend. Het was niet zo maar een motie tegen Verdonk, het was een bom onder de coalitie.

Al net zo oppositioneel als de moederpartij stellen de ChristenUnie-jongeren zich op. In een verklaring verkondigt voorzitter Rogier Havelaar de opvatting dat het kabinet op het juiste moment is gevallen. ,,Het hervormingsbeleid van Balkenende II is doorgevoerd. Ik vind het niet spijtig dat er een einde aan dit kabinet is gekomen. Een volgend kabinet kan nu beginnen met het oppakken van de zaken die het kabinet-Balkenende II heeft laten liggen.” Je zou bijna denken: zo de ouden zongen, piepen de jongen.

Bron: Reformatorisch Dagblad, 3 juli 2006