“De ChristenUnie heeft net als alle andere partijen veel moeite met het vergrijzingvraagstuk. Mensen merken het meteen in de portemonnee als je wat gaat doen aan de vergrijzing. Dat betekent dat je heel voorzichtig moet zijn met de uitspraken die je daarover doet.” Harmjan Vedder, de vice-voorzitter van PerspectieF, de politieke jongerenpartij die is gelieerd aan de ChristenUnie, vertelt dat PerspectieF het vraagstuk continu bij de moederpartij aan de kaak heeft gesteld, toen het nog geen issue was.

“Hoewel het natuurlijk lastig lag bij de oudere achterban, heeft de ChristenUnie er nu toch voor gekozen om tijdens het verkiezingscongres de fiscalisering van de AOW als standpunt te presenteren. Dit zal vooral de rijkere ouderen geld gaan kosten.”
Vedder vindt het moedig dat de ChristenUnie een gedeelte van de standpunten van PerspectieF heeft overgenomen. “Wij hebben daar vooral sinds de komst van de vorige voorzitter (Marcel Benard, red.) vier jaar geleden stevig op ingezet. We hebben altijd gezegd dat fiscaliseren van de AOW noodzakelijk is. Gewoon omdat de lasten bij de jongeren terecht komen. Maar onze standpunten over fiscalisering van de AOW en verhoging van de pensioenleeftijd waren misschien niet zo genuanceerd. Het is wel onze overtuiging dat een aantal maatregelen echt nodig zijn. Over twintig jaar zijn de kosten van de AOW verdubbeld. Door slechts keihard op de maatregelen in te zetten, hebben we het niet altijd handig aangepakt. Nu brengen we dat anders, zien we vergrijzing ook als een kans. Oudere mensen willen nog veel, kunnen nog veel, hebben ervaring te bieden, maar staan vaak aan de kant. Het is afwachten of de ChristenUnie ook de discussie over de verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 en misschien wel 70 jaar wil aangaan, want ouderen hebben andere belangen dan jongeren. Wij zullen langer door moeten werken en we kunnen de zwaardere taken op ons nemen. Een stratenmaker kan niet doorwerken tot zijn zeventigste.”

PerspectieF wil eerst dat alle ouderen die nu niet kunnen deelnemen aan de arbeidsmarkt aan de slag komen. Pas dan kan er worden gesproken over verhoging van de pensioenleeftijd. “Ouderen kunnen na hun zestigste misschien niet meer fulltime werken en het hoeft misschien ook niet tegen hetzelfde loon, maar we moeten echt iets gaan doen.”

Zelfs demotie van oudere werknemers moet dus bespreekbaar worden. “Dat vraagt om een cultuuromslag, het heeft te maken met de hele levensloop van een persoon. Jongeren die starten op de arbeidsmarkt krijgen ook direct de hoogste lasten, terwijl ze de laagste salarissen krijgen. Ze willen een huis kopen, ze krijgen kinderen, moeten studiegeld opzij zetten. Wij vinden dat jongeren meer moeten gaan verdienen.”

De jongerenpartij zoekt nog naar de beste aanpak van het probleem. Een juiste balans lijkt daarin het kernwoord. “Ik pak liever de wat rijkere mensen, dan chronisch zieken en sociaal zwakkeren. Mensen die het kunnen, moeten gewoon nog maar wat meer bijdragen. Ik vind het echt oneerlijk als zwakkere groepen worden getroffen. Ik zie dat ook in mijn omgeving terug. Ik spreek soms mensen die echt een probleem hebben als hun wasmachine kapotgaat. De gemeente moet dat dan komen repareren. Vroeger had je de kerken, maar dat sociale vangnet bestaat niet meer sinds de ontkerkelijking. Ik leef natuurlijk in een studentenwereld, maar daar zie ik dat jongeren zich wel redden.”
Dat Harmjan Vedder met zijn voorstellen zelfs zijn eigen familie treft, vindt hij niet moeilijk. “Ik hoef mijn opa niet te helpen, het is vaak eerder andersom. Hij is een hele sterke man. Hij is echt mijn held omdat hij heel hard heeft geholpen aan de wederopbouw van Nederland. Niet iedereen is zo sterk als mijn opa, een vangnet moet er dus zijn. Ik vind het niet moeilijk de mensen die hard werken en hebben gewerkt te laten meebetalen aan de verzorgingsstaat. Dat hoort bij mijn rechtvaardigheidsgevoel en bij mijn visie uit de bijbel.”

Een van de meest vervelende vooroordelen vindt Vedder dat moeders “thuis op de bank zitten en de hele dag in hun neus peuteren. Je moet er voor kiezen om ook de mensen die zich thuis uit de naad werken voor het gezin in acht te nemen. Door de grote politieke partijen wordt de keuze om te gaan werken bij de vrouwen door de strot geduwd. PerspectieF wil dat vrouwen door de invoering van een kindgebonden budget de keuze krijgen om te gaan werken of niet. De SER zet vooral in participatie. Dat vind ik heel ambitieus. Ik heb mijn twijfels of dat voldoende zal zijn om het vergrijzingsprobleem aan te pakken. Er moet veel meer gebeuren.”

Vice-voorzitter Harmjan vindt het erg belangrijk om armoede in een context te plaatsen. “De mensen in Darfur zitten in nog veel schrijnender omstandigheden. Toch moet er in Nederland een bepaalde standaard bestaan. De groepen die het het moeilijkst hebben, moeten we kunnen ondersteunen. Maar het zal ons echt een worst wezen dat de economische groei bij de ChristenUnie niet goed af is. We gaan echt niet dood van een half procent minder economische groei. Economische groei is tegenwoordig alles, dus dit is niet populair om te zeggen.”