hoofdredactioneel commentaar in het Nederlands Dagblad van 25 mei 2002

door P.A. Bergwerff


In reactie op de verkiezingsnederlaag van de ChristenUnie is de afgelopen week enkele malen opgemerkt, dat die wel eens mede veroorzaakt zou kunnen zijn doordat de partij zich te veel heeft geïdentificeerd met de 'gevestigde' Haagse politiek. Immers, die heeft vorige week woensdag de echte grote klap gekregen. En alles wat er tegenaan schurkte of er zelfs maar mee in verband kon worden gebracht, bracht het er slecht af. Niet alleen PvdA, VVD en D66 moesten het daarom afleggen, maar ook bijvoorbeeld GroenLinks - was immers Paul Rosenmöller niet langzamerhand onderdeel gaan uitmaken van het elkaar tutoyerende 'establishment'? - kreeg een dreun. En had ook de ChristenUnie niet te nadrukkelijk op schoot willen kruipen van Melkert en gelonkt naar een linkse coalitie?
We geven die overwegingen voor wat ze waard zijn, al is het inderdaad opvallend dat de partijen die wel zetelwinst boekten, zich onderscheidden of door een helder, compromisloos geluid (SP, SGP), of door zich nadrukkelijk te onthouden van een afkeurend oordeel over Fortuyn, die binnen korte tijd de belichaming werd van de antipathie tegen de 'Haagse kliek'. Dat laatste gold vooral het CDA.

De ChristenUnie zal de komende tijd zonder twijfel intensief gaan evalueren wat er zoal misgegaan is en wat de volgende keer anders moet. Gisteren gaven twee vooraanstaande leden - laten we zeggen: twee bobo's - van de jongerenorganisatie van deze partij in deze krant daartoe een voorzet. Deze nadere typering zij ons vergund, nu zij zelf zich in hun uitvoerige pleidooi voor allerlei structuurvernieuwingen binnen hun partij, ook van dergelijke terminologie bedienen. Een evaluatiecommissie die de verkiezingsnederlaag moet gaan onderzoeken, mag niet uit 'partijbonzen' bestaan, maar uit gewone leden.

Het is niet de eerste keer dat vanuit de hoek van de jongerenorganisatie op deze laatdunkende wijze tegenstellingen worden geschapen die er onzes inziens bijzonder weinig toe doen binnen een christelijke partij. Het is natuurlijk prima ervoor te pleiten dat een commissie die het beleid en optreden van de partij tijdens de campagne moet onderzoeken, niet uit mensen bestaat die zelf betrokken zijn. Maar het zou een zegen zijn wanneer de geïmporteerde modieuziteit, waarvan het spreken in categorieën van 'partijbonzen', bobo's, blanke bejaarde heren in muisgrijze pakken en meer van dergelijke ongein getuigt, nu eens werd afgezworen. Want ongein is het, vooral vanuit christelijk oogpunt. En het is net zo levenloos, flauw en futloos als de veronderstelde levenloosheid die men wil bestrijden.

Jongeren hebben binnen de christelijke traditie vaak een grote rol gespeeld in het wekken van nieuw leven. In reformaties van kerken en vernieuwing van organisaties en instituten. Maar hun kracht was dat ze gegrepen werden door een bijbelse vernieuwing van hun denken.
Ook in bijbelse tijden speelden jongeren die voortrekkende rol. Zoals Hizkia, die koud 25 jaar oud, geconfronteerd werd met een overmacht van de koning van Assur voor de poorten van Jeruzalem en die het geloof ontving een bedreigd volk - jong, oud - te bemoedigen met de woorden: ,,Met ons is meer dan met hem.'' (2 Kron. 32:7). Misschien moet de evaluatie daar wel beginnen.